«Μου πήραν τον ήλιο μου αλλά εγώ θα τον βρω», Ν. Βρεττάκος

«2012, Έτος Νικηφόρου Βρεττάκου»

Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου δημιούργησε ιστότοπο για τον Βρεττάκο, επικεντρώνοντας στον άνθρωπο και το έργο του. Επίκειται και η ψηφιοποίηση υλικού από το Αρχείο Νικηφόρου Βρεττάκου, το οποίο διαχειρίζεται η Βιβλιοθήκη Σπάρτης και θα δημοσιευθεί σε ειδικό κόμβο. Θα υπάρχει σύνδεση με τον αντίστοιχο ιστότοπο του ΕΚΕΒΙ.

 ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ΜΠΥΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΦΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ

Τα εφτά ελεγεία

6

 Έγραψε τη ζωή του στο χαρτί και την παράδοσε στο δικαστήριο.

Ο χρόνος δεν αρνιέται βλέπετε να παραλάβει τίποτα.

Τα πιο πολλά τα εξαφανίζει, μερικά κρατά,

τα μελετάει με προσοχή, τα κοσκινίζει.

Κατόπιν αποφαίνεται. Δεν ξέρει από τα πριν

κανένας πως θα τον δεχτεί -αν τον δεχτεί- κατήγορο,

μάρτυρα ή κατηγορούμενο. Πάντως, αυτός, τελείωσε.

Έγραψε τη ζωή του στο χαρτί και υπόγραψε. Μετά

κοίταξε μια τη θάλασσα μια τα βουνά του κι έφυγε

να πάει να βρει ένα ήσυχο μέρος να κοιμηθεί.

7

 Σαν ένα κύμα ξεσκισμένο σε υψηλά

βράχια η ψυχή μου, έλαμψε

για μια στιγμή. Μετά,

στη θέση της έγινε νύχτα.

ΠΑΛΕΡΜΟ 1972

Το πρωί της Κυριακής 4 Αυγούστου 1991, o ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος άφησε την τελευταία του πνοή στην Πλούμιτσα.

Σύντομο Βιογραφικό: Γεννήθηκε τὸ 1913 στὶς Κροκεὲς τῆς Λακωνίας. Ἐγκατέλειψε τὴν Νομικὴ σχολὴ γιὰ νὰ ἀφιερωθεῖ ὁλοκληρωτικά στὴν λογοτεχνία. Ἐξέδωσε περισσότερες ἀπὸ 15 ποιητικὲς συλλογὲς καὶ ἀρκετὰ πεζὰ ἔργα. Στὰ ἔργα του ἐξυμνεῖ ὅσο λίγοι τὴν ἀγάπη, τὴν εἰρήνη, τὸν ἀνθρωπισμὸ καὶ τὸ ἑλληνικὸ πνεῦμα. Τιμήθηκε μεταξύ ἄλλων, τρεῖς φορὲς μὲ τὸ Πρῶτο Κρατικὸ Βραβεῖο Ποίησης, καθώς καὶ μὲ τὸ Ἀριστεῖο Γραμμάτων ἀπὸ τὴν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν (1982), τῆς ὁποίας ἔγινε μέλος τὸ 1989. Πέθανε στὴν Ἀθήνα τὸ 1991.

Κύρια ἔργα: Κατεβαίνονταs στὴ σιγὴ τῶν αἰώνων (1933), Εἰκόνες ἀπὸ τὸ ἡλιοβασίλεμα (1939), Ἡ ἡρωϊκή συμφωνία (1944), Ἡ παραμυθένια πολιτεία (1947), Τὸ βιβλίο τῆς Μαργαρίτας (1949), Ὁ Ταῢγετος καὶ ἡ σιωπή (1949), Δύο ἄνθρωποι μιλοῦν γιὰ τὴν εἰρήνη τοῦ κόσμου (1949), Στὸν Ρόμπερτ Ὀπενχάϊμερ (1954), Ἡ μητέρα μου στὴν ἐκκλησία (1957), Βασιλική Δρῦς (1958), Ὁ ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο κόσμους (1958), Τὸ βάθος τοῦ κόσμου (1961), Ἐκλογὴ (1966), Ὀδύνη (1969), Ὁδοιπορία(1972), Διαμαρτυρία (1974), Τὸ Ἀπογευματινό Ἡλιοτρόπιο (1976), Ὁ Προμηθέας ἢ τὸ παιχνίδι μιᾶς μέρας (1979), Λειτουργία κάτω ἀπ᾿ τὴν Ἀκρόπολη (1981), Τὰ ποιήματα (1981), Ὁ διακεκριμένος πλανήτης (1983), Συνάντηση μὲ τὴ θάλασσα(1991).

Ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος (1912-1991), γράφει ὁ Μιχαὴλ Περάνθης, εἶναι «Ποιητὴς τῆς ἐλεύθερης φαντασίας, ἀφήνεται σὲ λυρικὲς ὀνειροπολήσεις, ἄλλοτε στοὺς κανόνες τῆς μετρικῆς καί, συχνότερα, σὲ ρυθμικὴ διαδοχὴ στίχων. Ἰδιοσυγκρασία εὐαίσθητη, φύση συναισθηματικὴ καὶ γνησίως λυρική, τυλίγει τὰ γραπτά του μὲ μιὰ διάχυση τρυφερότητας, δινοντὰς τοὺς τὸ ἅπλωμα, τὸ γύρισμα καὶ τὴν ἐλαστικότητα τῆς φαντασίας του».

Ὁ πράσινος κῆπος Ὁ ἄνθρωπος, ὁ κόσμος καὶ ἡ ποίηση Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί Ἕνας μικρότερος κόσμος A smaller world Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα Τhe Greek language Ὁ ἀγρὸς τῶν λέξεων Τhe field of words Ἂν δὲν μοῦ ῾δινες ποίηση Κύριε Μιὰ μυγδαλιὰ καὶ δίπλα της… Ἡ βρύση τοῦ πουλιοῦ Εἰρήνη εἶναι ὅταν… Διεθνὴς Παιδούπολη Πεσταλότσι Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχια Ἐπιστροφή Σοῦ στήνω μία καλύβα Ἐπιστροφὴ στὸ βουνό Δίχως ἐσέ Τὸ παιδὶ μὲ τὴ φυσαρμόνικα Ἐλεγεῖο πάνω στὸν τάφο ἑνὸς μικροῦ ἀγωνιστῆ Γαλήνη Γράμμα Ἀνάμνηση ἀπ᾿ τὸν Ταΰγετο Τῆς Σπάρτης οἱ πορτοκαλιές… Γράμμα στὸν ἄνθρωπο τῆς πατρίδας μου Πλούμιτσα Πικραμένος ἀναχωρητής Μεταρσίωση Φιλοσοφία τῶν λουλουδιῶν, τρία ποιήματα Ποιήματα γιὰ τὸ ἴδιο βουνό Οἱ μικροὶ γαλαξίες Ἂν σοῦ λείψω μιὰ νύχτα Μὲς τὴ διαφάνεια τοῦ πρωινοῦ Τὰ δεκατέσσερα παιδιά Τὸ καθαρότερο πράγμα τῆς δημιουργίας Δίχως πανί Δειλινά Κάτω ἀπὸ σκιὲς καὶ φῶτα Αὐτοβιογραφία Αὐτοβιογραφία (Ἀποσπάσματα) Μὴν ἀγγίζετε Ἀπόκριση στὸν ποιητὴ Θ. Παπαθανασόπουλο Τὸ παιδὶ μὲ τὴ σάλπιγγα