Μια Ιστορία…Δύο «Αγνωστοι Στρατιώτες»

28 Οκτωβρίου 1940, 72 χρόνια μετά…

Βαλκανικοί πόλεμοι 100 χρόνια μετά..

Ο ένας πολέμησε (και)  στους Βαλκανικούς πολέμους.

Ν. Ρουσσόπουλος, στη μέση, ο καθιστός. Η φωτογραφία είναι από το 1922. Μπροστά στους Έλληνες στρατιώτες καθισμένοι Τούρκοι αιχμάλωτοι. 1922 έγραψα, το προσέξατε; Ήταν κι εκεί ο Νικόλας….

Ο άλλος στο Έπος του ’40.

Ανδρέας Μαμμάς. Από τους καθιστούς, ο αριστερά.

μη σας παραξενεύει το περιχόμενο του κειμένου. Θεωρήστε ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι στρατιώτες έγραφαν έτσι ώστε να αποφύγουν τη λογοκρισία.

Αυτοί οι δύο γύρισαν. Πολλοί δεν τα κατάφεραν. Ένα όμως είναι βέβαιο. Κανείς από αυτούς τους δύο και κανείς από τους άλλους υπόλοιπους στρατιώτες, δεν πήγαν για να γυρίσουν. Ήξεραν που πάνε. Και πήγαν.  Αγωνίστηκαν, πόνεσαν, νίκησαν και πέρασαν στην ιστορία γι’ αυτό που έκαναν. Επειδή όμως δεν ήταν βασιλιάδες, πρωθυπουργοί, υπουργοί,…. τους ονομάσαμε όλους μαζί «Άγνωστος Στρατιώτης» και κάθε φορά που υπάρχει μια εθνική επέτειος, οι «Γνωστοί» που περνούν στην ιστορία, με φωτογραφία, επώνυμο, όνομα, βιογραφικό…καταθέτουν στεφάνι στο μνημείο του «Άγνωστου Στρατιώτη«.

Το Νικόλα και τον Ανδρέα τους ευχαριστούμε γι αυτό που έκαναν. Γι’ αυτό που κατάφεραν. Για όσα στερήθηκαν. Για όσα δεν φοβήθηκαν. Για όσα έχασαν. Γι’ αυτά που έδωσαν. Γι’ αυτά που δεν πήραν, για τις χαρές που δεν έζησαν. Γι αυτό που ήταν.

Λυπόμαστε για ένα λόγο. Που άνθρωποι σαν το Νικόλα και τον Ανδρέα, έφυγαν και δεν ξέρουμε αν έφυγαν για πάντα…